‘Het komt goed, hoe moeilijk het ook is’

Een jeugdtrauma liet bij Sylvie diepe sporen na en vormde de aanleiding voor heel wat psychisch leed. Toch slaagde ze erin om haar droom van een eigen gezin te verwezenlijken en om te herstellen. Vandaag geeft ze anderen moed met haar verhaal.

Ik praat liever niet over wat ik in mijn jeugdjaren heb meegemaakt, maar daar is alles mee begonnen. Als tiener al kreeg ik last van depressieve stemmingen. De school interesseerde me niet en thuis was ik stil en teruggetrokken. Ik ging wel naar een psycholoog en als ik bij haar was, bloeide ik open. Maar nadien had ik het weer moeilijk. Ik ben geen open boek, en ik heb ook nooit geleerd om te praten.

Op mijn twintigste ben ik gecrasht. Het verleden kwam ineens erg dichtbij. Toch ben ik blijven doorgaan, omdat ik vond dat het moest. In 2003 ben ik getrouwd met mijn huidige ex-man. Samen kregen we een dochter en een zoon. Mama worden was voor mij een openbaring. Mijn kinderen zijn mijn alles. Ik wil hen de jeugd en toekomst geven die ik zelf nooit gehad heb.

Tijdens mijn huwelijk heb ik gelukkige momenten gekend. Maar het verleden speelde altijd in mijn achterhoofd. Ik heb enigszins aanvaard wat er is gebeurd, maar sommige zaken kan ik niet vergeven.

Stemmen

In 2008 ben ik gescheiden. Dat was een goede beslissing, maar het bleek de druppel te veel die de emmer deed overlopen. In februari 2009 kreeg ik mijn psychose. Ervoor waren er al wat symptomen, maar daar stond ik niet bij stil. Ik begon stemmen te horen, eerst heel subtiel. Bijvoorbeeld van mijn bomma die overleden is. Op een dag, tijdens een opleiding, hoorde ik ineens enorm veel stemmen tegelijk. Ik was zo in de war en wist niet wat te doen. Ik vertrok met de auto, terwijl de stemmen me opdroegen hoe ik moest rijden en me waarschuwden dat er slechte dingen zouden gebeuren als ik hun instructies niet volgde. Na een omweg kwam ik aan bij een kameraad die onmiddellijk zag dat ik psychotisch was. Hij belde mijn moeder en de ambulance. Dat was het begin van mijn opname.

In het ziekenhuis begon de zoektocht naar medicatie die zou werken bij mij. Mijn psychose was er een met alles erop en eraan: ik kon niet alleen dingen horen, maar ook ruiken, proeven, zien en voelen. Ik heb veel schrik gehad, dat wil ik nooit meer meemaken. In het ziekenhuis kwam ik tot rust, maar de stemmen bleven. Het deed me pijn dat ik er niet kon zijn voor mijn kinderen. Gelukkig zijn zij heel goed opgevangen geweest door mijn moeder en mijn nicht. Ik heb veel steun gehad van hen.

Structuur

Na drie maanden keerde ik terug naar huis. Dat was misschien te vroeg, maar mijn moeder kon het niet langer aan om én de kinderen op te voeden én elke dag de afstand naar het ziekenhuis af te leggen. Als voorwaarde voor mijn ontslag moest ik dagtherapie volgen en dat heb ik ook twee jaar gedaan. De therapie deed me deugd, het gaf structuur aan mijn dag en ik heb er veel geleerd. Het heeft nog anderhalf jaar geduurd vooraleer de stemmen verdwenen. Dat was een lastige periode.

Naar hulpverleners toe heb ik mij nooit helemaal opengesteld, totdat ik bij Sint-Annendael terechtkwam voor ambulante opvolging door een psychiater en psycholoog. De psycholoog heeft mij de ogen doen opengaan. Tegen haar heb ik al meer in de diepte kunnen vertellen over de problemen uit mijn jeugdjaren. En daarrond hebben we ook hard gewerkt.

Mijn diagnose is dat ik gevoelig ben om een psychose te krijgen. Daarom zal ik mijn leven lang medicatie moeten nemen. Als ik mij minder goed voel of stress heb, merk ik dat de onrust toeneemt. Dan past mijn psychiater de medicatie aan. Ik heb ook een crisisplan dat aangeeft wanneer we moeten ingrijpen. Zo heb ik twee jaar geleden een klein herval meegemaakt, waarvan ik snel hersteld ben.

Houvast

In al die tijd is mijn familie mijn houvast geweest. Als ik geen kinderen had gehad, had ik hier misschien niet gestaan. Ik heb gevochten om voor hen te kunnen zorgen. En ik ben ook dankbaar dat mijn ex-man dat toegelaten heeft. Mijn kinderen zijn mijn krachtbronnen, samen met mijn familie en de hulpverlening. En uiteraard is mijn vrouw, met wie ik nu vijf jaar getrouwd ben, een enorme steun. Naar haar toe kan ik open zijn. Zij merkt ook meteen als er iets is. Samen proberen we de kinderen goed te omkaderen. We moedigen hen aan om te praten als er iets scheelt. Zelf heb ik altijd alles opgekropt en ik wil niet dat zij dat doen, omdat ik weet wat voor een slecht gevoel dat geeft.

Thuiskomen

Sinds begin 2019 ben ik vast in dienst bij Sint-Annendael als ervaringsmedewerker. Daarvoor was ik hier al enkele jaren vrijwilliger. Voor mij is het hier als thuiskomen. Ik ben hier graag, omdat ze altijd blijven groeien in hun aanpak en nadenken hoe ze patiënten en familie nog beter kunnen helpen en betrekken. Dit is een droomjob voor mij, omdat ik lotgenoten wil helpen. Door aan hen mijn verhaal te vertellen, probeer ik hoop op herstel mee te geven. Het komt goed, hoe moeilijk het ook is. En je kunt hervallen. Maar het herstel, dat blijft.

Ik heb geen compassie met mezelf omwille van wat ik heb meegemaakt. De psychose heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Ik heb nadien beslist om mijzelf voortaan op de eerste plaats te zetten, in plaats van op de laatste. En ik ben veel opener geworden. Het heeft me ook wakker geschud: je moet doen wat je hart zegt dat je moet doen. En in mijn geval is dat anderen helpen met mijn verhaal.